Σελίδες

27.12.10

ο Επικίνδυνος Μινχάουζεν ή αλλιώς Θέμος...

 

WikiLeaks διά πάσαν νόσον; 

Μπορεί κάποιος να γράφει ό,τι θέλει, αρκεί να επικαλείται ως πηγή το WikiLeaks;

Σε κυριακάτικη εφημερίδα είδαμε τίτλο «Τα WikiLeaks καίνε την Ντόρα». Πέρα από το αν τα επίμαχα τηλεγραφήματα είναι αυθεντικά αμερικανικά (πώς λέμε αυθεντικό τζιν;) ή όχι, δεν προέρχονται από το WikiLeaks διότι:

1. Κανένα από τα 1.313 τηλεγραφήματα από την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας που έχουν διαρρεύσει στο WikiLeaks δεν έχει εμφανιστεί ακόμη.

2. Δεν πρόκειται να εμφανιστούν ούτε στο μέλλον αυτά τα δύο που επικαλείται το ρεπορτάζ, διότι στις ημερομηνίες (24/8/1990 και 18/5/1993) που αναφέρονται δεν υπάρχουν τηλεγραφήματα. Αυτό το γνωρίζουμε από την πλήρη λίστα με τις κεφαλίδες των 251.286 τηλεγραφημάτων που δημοσιοποίησε η «Guardian» και συνεργαζόμενοι με το WikiLeaks δημοσιογράφοι.

Το φαινόμενο να χρεώνεται στο WikiLeaks οτιδήποτε με τη λογική «ποιος θα το διαψεύσει;», δεν είναι μόνο ελληνικό. Εχει εμφανιστεί και σε άλλες χώρες.

Γι' αυτό η «Ελευθεροτυπία» έφτιαξε το Wikileaks.enet.gr που ενημερώνεται αυτόματα και ταυτόχρονα με το κεντρικό WikiLeaks. Εκεί μπορεί να βρει κανείς την αλήθεια

σχόλιο ιστολογίου:
η λασπη πια δεν κολλαει.. ποιος θα βαλει τον υποδικο στην φυλακη;

 

Posted via email from brexians posterous

17.11.10

17 Νοεμβρίου 1973

δεν μπορώ να ξεχάσω, γιατί ήμουν εκεί, είδα, άκουσα, μύρισα,... 
είδα κόσμο... 
άκουσα φωνές και συνθήματα... 
μύρισα κορδίτη, φόβο και αίμα...
δεν μπορώ να μην θυμάμαι γιατί δικοί μου άνθρωποι... 
ήταν εκεί... 
και ας μην άνηκαν πολιτικά, σε αυτούς επιμένουν να καπηλεύονται αυτήν την εξέγερση...
γιατί αυτή η εξέγερση ήταν του λαού και των νέων και όχι των πολιτικών κομμάτων...

Posted via email from brexians posterous

10.11.10

οι νικητές των εκλογών

οι νικητες των αυτοδιοικητικων εκλογων...

χαχαχαχα

ο Γιωργακης -1.200.000

ο Αντωνακης -550.000 ...

και το κεφι συνεχιζεται!

Posted via email from brexians posterous

30.10.10

περιοδικό: Καταγγελία από το Καρπενήσι

Αγαπητό περιοδικό,

Σας ενημερώνω ότι πριν από λίγο δέχτηκα «επίθεση» από δημοσιογράφους και φωτογράφους οι οποίοι με επιμονή ζητούσαν να απαντήσω στις ερωτήσεις τους.
Έκπληκτος αντιλήφθηκα ότι οι ερωτήσεις τους αφορούσαν τον Κώστα Μπακογιάννη, υποψήφιο Δήμαρχο για το νέο διευρυμένο Δήμο μας.
Η πρώτη ερώτηση ήταν:
“Εσύ γιατί ψηφίζεις τον Κώστα Μπακογιάννη, επειδή σου έχει... «τάξει» κάτι;”.
Ρωτούσαν επίμονα εάν μου έχει τάξει κάτι ο Κώστας και εάν μου έταξε τι ήταν αυτό που μου υποσχέθηκε;
Αμέσως μετά, αφού αρνήθηκα τις κουτοπόνηρες ερωτήσεις τους, συνέχισε ο επίμονος και περίεργος δημοσιογράφος με την εξής ερώτηση: «Μήπως, τότε, ψηφίζεις τον Κώστα επειδή είναι γιος του Παύλου Μπακογιάννη;» 
Να πω την αλήθεια, τρόμαξα!
Το ύφος τους δεν ήταν ερευνητικό αλλά... απειλητικό!
Παρακαλώ προς δημοσίευση.
Σας ευχαριστώ.

Ένας Καρπενησιώτης.

εμείς λέμε απλά ντροπή!

 

Posted via email from brexians posterous

28.10.10

σε χαλεπούς καιρούς! κάποιοι το έχουν ρίξει στο κέντημα!

"Ν' αγαπάς την ευθύνη.
Να λες:
Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."

είπε ο Νίκος Καζαντζάκης.

 ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης όμως,
λένε και κάνουν
πολιτικές χαζομαρίτσες,
τσαχπινιές και βλακειούλες!

#oust #fail #greatfail
 πολιτικοί ταγοί μου!

Bubbles | Håkan Dahlström Photography

κατι σαν τα ψευτικα τα λογια τα μεγαλα του ΓΑΠ και του Σαμαρα

Posted via email from brexians posterous

Κύριε Σαμαρά ….κάποια πράγματα δεν γυρίζουν πίσω! « Νότια του Βασιλείου της Δανιμαρκίας»

πριν ενα χρονο εγραψα....

 

4-20-thumb-large

..Οι μέρες που έζησες

..Τα λόγια που είπες

..Οι πράξεις που έκανες

..Οι ευκαιρείες που έχασες

αλλαξε κατι;
δεν νομιζω!

 

Posted via email from brexians posterous

26.10.10

Zero Gravity Airplane Seating

While its garish yellow crocodile skin might not be your upholstery of choice (it was intended to be eye-catching at a recent exhibition), the Zero Gravity recliner is the latest in airplane seating and is one seriously comfy ride. 

Created by B/E Aerospace, the Zero Gravity seat elevates your knees above your heart to increase circulation flow, reducing the risk of deep vein thrombosis. And the larger angle between your pelvis and back probably makes it more comfortable than even your bed at home. No word yet on which airline will introduce it first, although early-adopting passengers will most certainly have to pony up for a business- or first-class ticket to try it. 

We like this a whole lot more than industry plans to test "standing seats." 

arrow  RELATED LINK
space
Meet the world's most frequent fliers

Posted via email from brexians posterous

11.10.10

The Internet Is Still Not For Everyone – woorkup.com

It radically changed the way we all interact and it has become the main medium of mass communication of our (if not all) time. Nevertheless it is used by just a few. How and why the Internet is still a technology available to less than 29% of the global population.

Posted via email from brexians posterous

30.9.10

veni... vidi... verba-verti...

Veni, Vidi, Verba Verti

9/30/2010 12:01:00 AM
Ut munimenta linguarum convellamus et scientiam mundi patentem utilemque faciamus, instrumenta convertendi multarum nationum linguas creavimus. Hodie nuntiamus primum instrumentum convertendi linguam qua nulli nativi nunc utuntur: Latinam. Cum pauci cotidie Latine loquantur, quotannis amplius centum milia discipuli Americani Domesticam Latinam Probationem suscipiunt. Praeterea plures ex omnibus mundi populis Latinae student.

Hoc instrumentum convertendi Latinam rare usurum ut convertat nuntios electronicos vel epigrammata effigierum YouTubis intellegamus. Multi autem vetusti libri de philosophiade physicis et de mathematica lingua Latina scripti sunt. Libri enim vero multi milia in Libris Googlis sunt qui praeclaros locos Latinos habent.

Convertere instrumentis computatoriis ex Latina difficile est et intellegamus grammatica nostra non sine culpa esse. Autem Latina singularis est quia plurimi libri lingua Latina iampridem scripti erant et pauci novi posthac erunt. Multi in alias linguas conversi sunt et his conversis utamur ut nostra instrumenta convertendi edoceamus. Cum hoc instrumentum facile convertat libros similes his ex quibus edidicit, nostra virtus convertendi libros celebratos (ut Commentarios de Bello Gallico Caesaris) iam bona est.

Proximo tempore locum Latinum invenies vel auxilio tibi opus eris cum litteris Latinis, conarehunc.

Posted via email from brexians posterous

15.9.10

ο Αντώνης Σαμαράς, στο βάθος, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να είναι ηγέτης ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας.

Ανιχνεύοντας τα αίτια του αριστερόστροφου λαϊκισμού στη Ν.Δ.

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Υπάρχει μία μερίδα του κόσμου -και δεν νομίζω να σας λέω κάτι καινούργιο- που θα μπορούσε θαυμάσια στις εκλογές να δώσει την ψήφο του είτε στην Κεντροδεξιά είτε στην Κεντροαριστερά. Το έχει κάνει άλλωστε επανειλημμένως στο παρελθόν, κάθε φορά όμως υπό μία προϋπόθεση, που είναι πάντοτε η ίδια: Οτι η επιλογή τους υπαγορεύεται από την αντίληψη του γενικότερου συμφέροντος της χώρας, όπως αυτή προκύπτει από τη λογική ανάλυση της κατάστασης των πραγμάτων.

Πείτε τους ανθρώπους αυτούς «μεσαίο χώρο», «σοβαρούς ανθρώπους» ή όπως αλλιώς σας αρέσει, έχουν πάντως συγκεκριμένα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά: Εχουν μια σχετική οικονομική άνεση (χωρίς απαραιτήτως να είναι πλούσιοι), έχουν μόρφωση, χάρη στην οποία οι πνευματικοί ορίζοντές τους υπερβαίνουν τη μιζέρια των ιδεολογιών και του συμπλεγματικού μικροελλαδισμού, τέλος, οι άνθρωποι αυτοί ασκούν, κατά κανόνα, επιρροή στο κοινωνικό περιβάλλον τους.

Μιλώ για τους ανθρώπους οι οποίοι αποστρέφονται τον δογματισμό και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα με τη στάση του σκεπτικισμού, εξετάζοντας δηλαδή κάθε φορά το πρόβλημα υπό το πρίσμα της λογικής και χωρίς φανατισμό. Τους ανθρώπους για τους οποίους ο λόγος προηγείται και καθορίζει τις επιλογές τους. Ισως η στάση τους εξηγείται επειδή ανήκουν στη μεσαία τάξη και, ως εκ τούτου, έχουν συναίσθηση του πόσον επισφαλής είναι η κοινωνική θέση τους: Δεν είναι πλούσιοι, ώστε να νιώθουν την ασφάλεια ότι οι ίδιοι θα επιζήσουν από τη γενική καταστροφή, δεν είναι όμως ούτε και φτωχοί, ώστε η καταστροφή να μην απειλεί τη θέση τους.

Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι αυτοί ψήφισαν το 1996 τον Κώστα Σημίτη, κρίνοντας ότι η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ διασφάλιζε τα συμφέροντά της - και ως προς αυτό δικαιώθηκαν, όπως απεδείχθη από τη διεθνή στήριξη που βρήκε η χώρα όταν χρεοκόπησε. Ψήφισαν, επίσης, τον Κώστα Καραμανλή, το 2004, πιστεύοντας ότι ήταν αποφασισμένος να καταπιαστεί με το πρόβλημα του υπερτροφικού κράτους και των ελλειμμάτων του - αλλά εκεί διαψεύσθηκαν και το μετάνιωσαν πικρά. Αυτός ο κόσμος (τον οποίο, αν καταλαβαίνω σωστά, εκφράζει τούτη η εφημερίδα) στις συζητήσεις που γίνονται ομολογεί αυτό το οποίο έγραψε προ τριών εβδομάδων στη στήλη του ο Στάμος Ζούλας: Οτι, καλώς η κακώς, δυστυχώς ή ευτυχώς, σήμερα η μόνη αναλαμπή ελπίδας από τον πολιτικό κόσμο εκπορεύεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου.

Το ερώτημα που με απασχολεί όμως είναι πώς και γιατί η Ν. Δ. του Αντώνη Σαμαρά επιτρέπει να συμβαίνει αυτό, παραδιδόμενη σε έναν άνευ προηγουμένου αριστερόστροφο λαϊκισμό με τη συστηματική και κατά κόρον δαιμονοποίηση του Μνημονίου. Τέσσερα είναι τα ενδεχόμενα και θα τα εξετάσω παρακάτω με τη σειρά.

Πρώτον, ο Αντώνης Σαμαράς και ο περί αυτόν κύκλος να μην καταλαβαίνουν την αποξένωση της Ν. Δ. από τη μεσαία τάξη. Πράγμα το οποίο θεωρώ εξόχως απίθανο, όχι για τις ανάγκες της ειρωνείας που πρέπει να διανθίζει το κείμενο, αλλά επειδή δεν τολμώ να διανοηθώ ότι το μεγάλο και ιστορικό κόμμα της Ν. Δ. μπορεί να έχει περιέλθει στα χέρια μιας τόσον ανεπαρκούς ηγεσίας! Επομένως, αυτό αποκλείεται.

Δεύτερον, ενδέχεται η ηγεσία της Ν. Δ. να καταλήγει στην πεπατημένη του «ώριμου φρούτου», εξαιτίας της αδυναμίας της να συλλάβει και να εφαρμόσει μια στρατηγική προς την εξουσία. Η στρατηγική του «ώριμου φρούτου» θα ήταν ίσως εφικτή, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα βρισκόμασταν ακόμη στην προ χρεοκοπίας εποχή. Αν ίσχυε αυτό, τότε θα μπορούσε βασίμως να ελπίζει ο Αντώνης Σαμαράς ότι, με λίγη προσοχή εκ μέρους του, θα έφθανε κάποια στιγμή η ώρα του να κυβερνήσει. Ομως το υπόβαθρο για να λειτουργήσει η θεωρία δεν υπάρχει, αφού οι δυνατότητες διακυβέρνησης μέσω της διεύρυνσης των ελλειμμάτων και της διόγκωσης του δανεισμού έχουν πλέον εκλείψει: There is no free lunch anymore, για να θυμηθούμε τη Θάτσερ.

Τρίτον, μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να έχει πάρει στα σοβαρά τις αναλύσεις ορισμένων εκκεντρικών και sui generis συμβούλων του, οι οποίοι πιστεύουν ότι η μεσαία τάξη θα εξαλειφθεί εντελώς από την κρίση και, επομένως, εκείνος με την πολιτική του οφείλει να γίνει αρεστός στα χαμηλότερα (από πάσης απόψεως) κοινωνικά στρώματα. Πρόκειται για υπολογισμό πολύ παρακινδυνευμένο, ώστε να μπορεί να βασισθεί κανείς σε αυτόν και ακούγεται μάλλον ως προσπάθεια για την εκ των υστέρων εκλογίκευση προσωπικών και πολιτικών ελλειμμάτων, παρά ως κάτι βαθύτερο.

Τέταρτον και χειρότερο είναι ο Αντώνης Σαμαράς, στο βάθος, να μην ενδιαφέρεται πραγματικά να είναι ηγέτης ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας. Μπορεί να νιώθει μεγαλύτερη ψυχολογική άνεση με ένα κόμμα μικρότερο, κλειστό, περιχαρακωμένο και ευκολότερα ελεγχόμενο. Στην περίπτωση αυτή δεν μπορούμε να τον μεμφόμαστε για το παραμικρό. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είναι σε καλό δρόμο! Με τη διαφορά ότι ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί στην εξουσία...

μια υπέροχη ανάλυση για τον ακροδεξιό, εγωκεντρικό προσανατολισμό της ΝΔ και του αριβιστικού και λαϊκιστικού ύφους των συμβούλων και του αρχηγού της.

Posted via email from brexians posterous

7.9.10

Greece's cabinet reshuffle: Papandreou plays to his party

PRIME ministers rejig their cabinets for various reasons: to breathe fresh life into reform efforts, to reward favoured ministers and punish others, to send voters or markets a signal of intent. Greece’s cabinet reshuffle, announced—much to the dismay of journalists—a little before 2 this morning, was not (primarily) about any of the above.

George Papandreou (pictured), the country’s stoic prime minister, has not only moved jobs around, he has restructured his government. Portfolios have been shifted, chunks of policy have been sliced off and become independent ministries, more than a few departments have been renamed. Mr Papandreou has also expanded his cabinet by 12, making it a populous 49-member affair.

Yannis Ragoussis, a close ally of the prime minister, takes on the job of government co-ordination, perhaps the second most taxing position in the Greek cabinet after the finance and economy minister. That role stays in the hands of George Papaconstantinou, who has navigated with poise one of the least enviable political jobs in the world throughout Greece's economic crisis, earning the trust of European and IMF figures along the way.

Louka Katseli, previously in charge of competitiveness, development and shipping, has been demoted to labour minister after an uninspiring stint. Michalis Chrisochoidis, until yesterday interior minister with a good record in dealing with terrorism and public order, will take over parts of Ms Katseli’s portfolio and will be charged with spearheading the country’s return to economic growth.

But the most telling new additions are two old party foes of Mr Papandreou’s. Kostas Skandalidis, an old hand who once ran against the prime minister for the leadership of their Pasok party, takes charge of agriculture, while Milena Apostolaki, once persona non grata in the prime minister’s circle, will be Mr Skandalidis’s deputy.

With international markets watching Greece’s exercises in fiscal prudence closely, the business of government in Athens has become a highly uncreative affair: most of it is written down in a memorandum co-signed by Papandreou and the EU/IMF/European Central Bank troika when Greece agreed its €110 billion ($140 billion) bail-out package in May.

Pasok's popularity has nonetheless suffered as the economy deteriorates, underscored by an annualised 3.5% contraction in GDP in the second quarter of this year and an unemployment rate of 11.7%. A late August poll saw the government’s approval ratings slip under 30%, though it remains comfortably ahead of the conservative New Democracy party.

What on a first reading may look like a radical overhaul of government may in fact have more to do with the internal politics of Pasok. With further drastic reforms on their way, Mr Papandreou may feel he needs to convince his own ranks more than public opinion. His priority for the coming months looks set to be a consolidation of party unity, with the aim of ensuring that his agenda enjoys solid support. What better way to achieve that than giving everyone with a grudge a job in government?

μας πήρανε χαμπάρι και οι "ξένοι"

Posted via email from brexians posterous

αυτό είναι το αποτύπωμα των απερχόμενων υπουργών! #fail !

 


μια "αντιεξουσιαστική" (λέμε τώρα)  κυβέρνηση, 
έχτισε ελπίδες και οράματα από άμμο (παλάτια στην άμμο) σε ανεμοδαρμενες παρλιες!
που με ελάχιστες εξαιρέσεις, το μόνο αποτύπωμα που άφησε στην σύγχρονη "Ελληνική Ιστορία",
είναι αυτό το "ελαφρύ και εφήμερο" στην άμμο..
η φωτογραφία τα λέει όλα:


5.9.10

«να διδάσκη πάντας τους βασιλικούς ραγιάδες τα της υπακοής των χρέη»

Η προδοσία και ο στραγγαλισμός του Ρήγα στις 24 Ιουνίου 1798 «εστάθη του όλου των Ελλήνων έθνους η σωτηρία». Ηταν «ένας άσωτος και φαυλόβιος και φιλοκερδής κ' αισχροκερδής και φιλόδοξος». Το εγχείρημά του ήταν «ανόητο» και θα προξενούσε «βλάβην μεγαλωτάτην». Αυτά, και άλλα χειρότερα, έγραφε το 1811 ένας γιατρός από την Κοζάνη, ο Μιχαήλ Περδικάρης, στο έργο του «Ρήγας ή κατά ψευδοφιλελλήνων». Ενας μοναχός, ο Κύριλλος ο Πατρεύς, έγραφε: «Ο διεφθαρμένος τα φρένα Ρήγας (...) ος εκδούς εγκύκλια γράμματα διεγερτικά κατά των νυν τυράννων άνευ της του Χριστού ευδοκίας, κακώς ως κακός το ζην αποστέρηται, θοίνη προσήκουσα τοις τω ποταμώ Ιστρω ιχθύσι γενόμενος μετά των αυτού συνωμοτών και ύλη της αιωνίου κολάσεως». Καλώς δηλαδή έγινε τροφή για τα ψάρια του Δούναβη! Σε γράμμα ενός μητροπολίτη, το 1801, κατηγορούνται ο Ρήγας και οι σύντροφοί του διότι «εσκόπευον να κάμουν επαναστάσεις κατά του κραταιοτάτου Σουλτάνου· αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τούς επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον οπού τους έπρεπε».

Αφού είχαν φτάσει τα νέα στην Κωνσταντινούπολη, για το μαρτυρικό θάνατο του Ρήγα, το Πατριαρχείο ανησυχούσε μήπως είχαν διαδοθεί τα επαναστατικά φυλλάδιά του. Ετσι, την 1η Δεκεμβρίου 1798 αποστέλλεται εγκύκλιος προς τους μητροπολίτες: «Συνέπεσεν εις χείρας ημών εν σύνταγμα (...) επιγραφόμενον Νέα πολιτική διοίκησις (...) και ανεμνήσθημεν του ποιμαντικού χρέους· και διά τούτο γράφομεν τη αρχιερωσύνη σου να επαγρυπνής εις όλα τα μέρη της επαρχίας σου με ακριβείς ερεύνας και εξετάσεις· όταν εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα ως άνωθεν, εις τύπον ή χειρόγραφον, να συνάξης άπαντα τα διασπειρόμενα και να τα εξαποστείλης εις ημάς εν τάχει, μη επιμένων εις πλείονα (...)· ότι πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των θολερών αυτού εννοιών τοις δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως εναντιούμενον».

Το 1798 ήταν μια χρονιά που κορυφώθηκε η διαμάχη των φυλλαδίων και των ιδεών, καθώς οι Γάλλοι, έχοντας καταλύσει τη Βενετική Δημοκρατία, τον προηγούμενο χρόνο, βρίσκονταν στα Επτάνησα, επομένως σε επαφή με τους Ελληνες στους οποίους κατηύθυναν την επαναστατική τους προπαγάνδα.

Στις 17 Ιουλίου 1797 ο Σουλτάνος έστειλε εντολή στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε' στην οποία του ζητούσε «να διδάσκη πάντας τους βασιλικούς ραγιάδες τα της υπακοής των χρέη» και να καταδίδει «τους εναντία πράττοντας» ώστε να τιμωρηθούν. Τον ίδιο μήνα ο Πατριάρχης εξέδωσε μιαν «Απανταχούσα»: «Ουκ επαυσάμεθα ποτέ, εξ ότου διεσπάρη η γαλλική εκείνη λύμη, από του να γράφωμεν και να συμβουλεύωμεν παντί τω χριστωνύμω ημών πληρώματι (...) οπού να μην τύχη τις των πιστών και ορθοδόξων χριστιανών απατηθή, εξ αβουλίας ή απροσεξίας, και δελεασθή με το σατανικόν εκείνο δελέασμα οπού υποκεκρυμμένως και δολίως προτείνουσι τω ονόματι της ελευθερίας». Τον Σεπτέμβριο του 1798 η πατριαρχική προκήρυξη προς τους Επτανησίους έγραφε: «Ο πονηρός και αρχέκακος όφις, αφού δολίως επλάνεσε την ανθρωπότητα, (...) επινοήσας το γένος των Γάλλων δεκτικώτερον της πονηρίας, έχυσεν δαψιλώς εις τας ψυχάς αυτών τον ιόν της αποστασίας».

Την ίδια χρονιά, το πατριαρχικό τυπογραφείο εξέδωσε τη «Χριστιανική Απολογία» (ανώνυμο έργο το οποίο αποδίδεται στον μοναχό Αθανάσιο τον Πάριο). Μερικές χαρακτηριστικές φράσεις: Ο Θεός «ύψωσε την βασιλείαν αυτήν των Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην, διά να αποδείξη αναμφιβόλως ότι θείω εγένετο βουλήματι». «Αδελφοί, μη πλανηθείτε (...) κλείσατε τα αυτιά σας και μη δώσετε καμμίαν ακρόασιν εις ταύτας τας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας (...) Φυλάξατε στερεάν την πατροπαράδοτόν σας πίστιν και, ως οπαδοί του Ιησού Χριστού, απαρασάλευτον την υποταγήν εις την πολιτικήν διοίκησιν». Ο ίδιος αυτός ο Πάριος διέδιδε τερατώδεις φήμες για τη Γαλλική Επανάσταση. Οι «άθεοι» Γάλλοι «μητρογαμούσι και θυγατρογαμούσι και αδελφογαμούσιν ανυποστόλως και αδεώς οι σοφώτατοι». Την ίδια χρονιά ο Κοραής απάντησε γράφοντας την «Αδελφική Διδασκαλία», στην οποία χαρακτήριζε το φυλλάδιο του Πατριαρχείου ως «μωρά και αντίθεος διδασκαλία».

Η γλώσσα του πατριωτισμού

Αυτή η διαμάχη είχε τις συγκυριακές της αιτίες, αποτελούσε όμως μια δομική διαμάχη ιδεών και στάσεων. Σημαδεύει το αργοπορημένο τέλος του μεσαιωνικού κόσμου και της παιδείας του. «Οι Πλάτωνες και οι Αριστοτέλεις, οι Νεύτωνες και οι Καρτέσιοι, τα τρίγωνα και οι λογάριθμοι φέρουσιν αδιαφορίαν εις τα θεία». Η διαμάχη αυτή σημαδεύει το τέλος της εσχατολογικής αντίληψης της ιστορίας. Οι Ελληνες, όπως και οι Εβραίοι, έχασαν το «αυτοδέσποτον» (δηλαδή την ανεξαρτησία τους) «διότι παρά τω Θεώ, του ιδίου εγκλήματος εσμέν ένοχοι». Η νέα αντίληψη για το έθνος και την πολιτική του ανεξαρτησία απαιτούσε να ξεπεραστεί αυτή η εσχατολογική αντίληψη, της οποίας φορέας ήταν η Εκκλησία, και να ανανεωθεί ολόκληρο το νοητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα μπορούσε να συγκροτηθεί το έθνος. Αυτή την πλήρη αναδιοργάνωση των νοητικών προϋποθέσεων επιχείρησε ο ελληνικός Διαφωτισμός, ο οποίος τόσο διασύρεται στις μέρες μας, και προπαντός ο Ρήγας και ο Κοραής. Από αυτή την άποψη, τα κείμενά τους αποτελούν καταστατικά κείμενα του έθνους όπως η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη στη Γαλλία, η αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, τα γραπτά του Ματσίνι και του Μαντσόνι στην Ιταλία, του Γκάντι στην Ινδία, του Κεμάλ στην Τουρκία. Αποτελούν δηλαδή εκείνα τα καταστατικά κείμενα τα οποία περιβάλλονται με κύρος από την εθνική ιδεολογία και τα οποία αποτελούν αντικείμενο ερμηνείας και επανερμηνείας αναφορικά με την πολιτική ηθική, την καλλιέργεια των δημόσιων αρετών και του πατριωτισμού. Πρόκειται για τα κείμενα που δημιουργούν τη γλώσσα του πατριωτισμού σε κάθε χώρα.

Στην Ελλάδα όμως ούτε τα κείμενα του Ρήγα ούτε του Κοραή είχαν μια παρόμοια τύχη. Δεν δημιουργήθηκε δηλαδή ένα corpus εθνικών κειμένων το οποίο μέσα από τη σχολική εκπαίδευση, τις χρηστικές εκδόσεις, τις συχνές αναφορές στο δημόσιο λόγο θα δημιουργούσε έναν εθνικό κανόνα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η ελληνική εθνική ιδεολογία στερείται «κανόνα», αλλά αυτός ο κανόνας αφορά την κωδικοποίηση της αφήγησης του εθνικού παρελθόντος Αρχαιότητα - Βυζάντιο - Νέος Ελληνισμός. Το περιεχόμενο αυτού του κανόνα αφορά εθνοτικά, εθνοπολιτισμικά χαρακτηριστικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά. Με αυτή την έννοια, η δημιουργία του ελληνικού εθνικού κράτους έχει αποκαθαρθεί από το στοιχείο της πολιτικής, η οποία άλλωστε αποδίδεται με αρνητικά χαρακτηριστικά: «η διχόνοια».

Συνέπεια αυτού του πολιτικού καθαρισμού ήταν ότι το έργο του Ρήγα, ως έργο κατεξοχήν πολιτικό, υπέστη μια δραστική επιλογή. Ενσωματώθηκε στην εθνική ιδεολογία στο μέτρο που αφορά τις εθνεγερτικές του διαστάσεις, δηλαδή εκείνο το μέρος το οποίο άλλωστε έχει κατ' εξοχήν συναισθηματικό, εκλαϊκευτικό και μυθοποιητικό χαρακτήρα: ο Θούριος. Η επιλεκτική ενσωμάτωση μόνο του έμμετρου μέρους του έργου του Ρήγα μάς παραπέμπει στο εξής ζήτημα: ο ελληνικός εθνικός κανόνας, στην κειμενική του διάσταση, αποτελείται κυρίως από ποιητικά κείμενα. Και βεβαίως η ελλειπτική γλώσσα της ποίησης και η ευκολία αποσπασματικής παράθεσης είναι πιο εύπλαστη σε ερμηνείες. Ελάχιστα έχει προβληθεί ο ριζοσπαστικός δημοκρατισμός του συντάγματος του Ρήγα.

Αμεση δημοκρατία και ανεξιθρησκία

Ο Ρήγας στο σύνταγμά του προβάλλει έναν τύπο άμεσης δημοκρατίας ρουσοϊκής έμπνευσης. Τα κύτταρα της Δημοκρατίας του είναι οι τοπικές «συναθροίσεις» των πολιτών. Καμία θέση για επικρατούσα θρησκεία δεν υπάρχει στο σύνταγμά του. Ούτε λέξη για Ορθοδοξία. Η «Ελληνική Δημοκρατία (...) δεν θεωρεί τας διαφοράς των λατρειών με εχθρικόν μάτι». Ως εκεί. «Ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Ελληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς». Το σύνταγμα έχει κοινωνικές διαστάσεις: σεισάχθεια αγροτικών χρεών. Εξισωτικά ιδεώδη στο στρατό: δεν επιτρέπεται διάκριση αξιωματικών και οπλιτών σε καιρό ειρήνης. Οι πολίτες για τις διαφορές τους εκλέγουν κριτές και σε κάθε χωριό αυτοί που απονέμουν δικαιοσύνη εκλέγονται. Ακόμη και τα μέλη του ανωτάτου δικαστηρίου (Καθαιρετικόν Κριτήριον) εκλέγονται με ετήσια θητεία. Προβλέπεται δημόσια εκπαίδευση για αγόρια και κορίτσια. Εξασφαλίζεται το πολιτικό άσυλο: «Δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι' αιτίαν της Ελευθερίας». Το Σύνταγμα του Ρήγα στηρίζεται σε μια ριζοσπαστική κοινωνική κριτική της ελληνικής κοινωνίας, την οποία ξαναβρίσκουμε αργότερα στο «Ρωσσοαγγλογάλλο» και στην «Ελληνική Νομαρχία».

Η κριτική αυτή, αρκετά συγκεκριμένη, εξηγεί την απουσία των πολιτικών κειμένων του Ρήγα από το εθνικό corpus. Αν και στις μελέτες που τονίζουν τον κατασκευασμένο χαρακτήρα της εθνικής ιδεολογίας η διάκριση ανάμεσα στον δημοκρατικό πατριωτισμό και στον εθνικισμό τείνει να εξαφανιστεί, και τα δυο ρεύματα ανήκουν σε μια παράδοση η οποία στην ιστορία της πολιτικής σκέψης εμφανίζεται διαφοροποιημένη. Ο πατριωτισμός στους νεότερους χρόνους εμφανίζεται ως μια παράδοση αφοσίωσης στην respublica, στα κοινά αγαθά, στην απόλαυση της κοινής ελευθερίας. Από την αναγεννησιακή πόλη, στην αγγλική, στην αμερικανική και στη γαλλική επανάσταση, η παράδοση αυτή δημιουργεί μια γλώσσα που υποστηρίζει μια δέσμη αισθημάτων που αφορά τον δημοκρατικό πατριωτισμό. Αξονάς της δηλαδή είναι η κοινότητα των πολιτών που συγκροτείται από την αυτόνομη δράση τους.

Το έργο του Ρήγα εμπνέεται κατ' εξοχήν από αυτό τον τύπο του δημοκρατικού πατριωτισμού. Η βάση των αισθημάτων είναι η εναντίωση στην τυραννία και η αφοσίωση στην ελευθερία με βάση τη θεωρία του φυσικού δικαίου. Επομένως τα αισθήματα αυτά σχηματίζονται ανεξάρτητα από τη φυλή και τη θρησκεία στην οποία ανήκει ο καθένας. Η φυλή και η θρησκεία, ως χαρακτηριστικά που προσκτώνται από τον πολιτισμό, θεωρούνται τεχνητά χαρακτηριστικά, υποδεέστερα των φυσικών σύμφωνα με τη θεωρία αυτή. Κατά συνέπεια δεν είναι αυτά που καθορίζουν την αγάπη προς την πατρίδα.

Υποβάθμιση της πολιτικής δράσης

Το ζήτημα όμως είναι ποια ήταν η κοινωνική βάση αυτού του δημοκρατικού πατριωτισμού στα Βαλκάνια. Αν στη Δύση πυρήνας αυτού του συναισθήματος ήταν οι πόλεις, μέσα από την αντίθεσή τους και την οριοθέτησή τους απέναντι στις αυτοκρατορίες και στις εδαφικές κυριαρχίες, δηλαδή μέσα από τη συγκρότηση της κοινότητας, στην Ανατολή η κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική, γιατί οι πόλεις ήταν συνενώσεις διαφορετικών εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων, χωρίς αποσαφηνισμένη πολιτική προσωπικότητα. Επομένως δεν υπήρχε μια διαδεδομένη υποκειμενικότητα με βάση την αφοσίωση των πολιτών στον οργανωμένο κοινό τους χώρο.

Από την άλλη μεριά, οι εθνικές κοινότητες μέσα στο οθωμανικό πλαίσιο βρίσκονταν σε διασπορά. Επομένως το αίσθημα που θα μπορούσε να θρέψει την ιδεολογική αφοσίωση στηριζόταν περισσότερο στην κοινή πολιτισμική συνάφεια παρά στην κοινή πολιτική δράση. Κατά συνέπεια, ο τύπος της εθνικής ιδεολογίας θα μπορούσε να έχει ως άξονα τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, την ιδέα της κοινής καταγωγής, παρά του δημοκρατικού πατριωτισμού και της πολιτικής ιδεολογίας.

Μετά την επανάσταση, ο τύπος αυτός της ιδεολογίας δεν βρήκε ανταπόκριση, γιατί από την ελληνική κοινωνία έλειψε αυτό το ρεύμα της ριζοσπαστικής δημοκρατίας. Τα λαϊκά στρώματα από την Επανάσταση κράτησαν την αφοσίωση στη μυθική εικόνα του Καποδίστρια, με άξονα τη «δικαιοσύνη» αλλά και την αυταρχία απέναντι στον κοινοβουλευτισμό των κυρίαρχων ελίτ. Εξάλλου ο αλυτρωτισμός και η συνείδηση ότι το απελευθερωμένο κράτος ήταν ανολοκλήρωτο, ενίσχυε τις εθνοτικές, όχι τις πολιτικές συντεταγμένες της εθνικής ιδεολογίας. Οταν εμφανίστηκε το σοσιαλιστικό κίνημα, η εικόνα του Ρήγα αναβαθμίστηκε, αλλά η γλώσσα του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, και κυρίως μετά τη ρωσική επανάσταση, ήταν η γλώσσα του διεθνισμού και όχι του δημοκρατικού πατριωτισμού. Επομένως ο Ρήγας δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πηγή έμπνευσης και νομιμοποίησης της Αριστεράς μέσα στην εθνική ιδεολογία. Η αριστερή ιδεολογία δηλαδή δεν μπόρεσε να εμφανιστεί ως η ριζοσπαστική εκδοχή της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας με κείμενο αναφοράς το Ρήγα.

Ενα συνεπαγόμενο αυτής της υποβάθμισης του πολιτικού στην συγκρότηση του εθνικού κράτους είναι η υποβάθμιση της ίδιας της συγκρότησης της ελληνικής πολιτείας, ως της γενέθλιας πράξης του νέου ελληνικού έθνους. Αυτή η υποβάθμιση είναι ιδιαίτερα έντονη σήμερα. Το πολιτικό προσωπικό, οι πολιτειακοί και οι πολιτικοί παράγοντες στέκουν αμήχανοι ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και στον εθνικισμό της ιδεολογίας. Το κενό ιδεολογίας τείνει να το καταλάβει μια εθνικοθρησκευτική ρητορεία που προσπαθεί να εξαλείψει από την εθνική μνήμη τις πολιτικές, δημοκρατικές και διαφωτιστικές της διαστάσεις. Από αυτή την άποψη, ποιος χώρος μένει σήμερα για την πρόσληψη του δημοκρατικού πατριωτισμού του Ρήγα;

Σημείωση: Το έργο του Περδικάρη εξέδωσε ο Λέανδρος Βρανούσης, Επετηρίς του Μεσαιωνικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, τ. 11 (1997). Τα παραθέματα από τον πόλεμο των φυλλαδίων, στο άρθρο του Βρανούση, «Αγνωστα πατριωτικά φυλλάδια» στο ίδιο περιοδικό, τ.15-16 (1997).

Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ενα ακομη ακραδαντο στοιχειο για το ρολλο του "παπαδαριου" στα εθνικα θεματα...

Posted via email from brexians posterous

2.9.10

Ο νόμος λέει "ναι" στα φωτοβολταϊκά, η ΔΕΗ λέει "όχι".

Μετά και από τη δεκαπενταετή δράση της Greenpeace, από την 1η Ιουλίου ισχύει νομοθεσία που επιτρέπει και απλοποιεί την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων σε κατοικίες και μικρές εμπορικές επιχειρήσεις. Ενώ το πρόγραμμα αυτό δίνει κίνητρα στον οικιακό καταναλωτή να εγκαταστήσει φωτοβολταϊκό, η ΔΕΗ βάζει νέα εμπόδια.

στείλε και έσυ ενα γράμμα στον Πρωθυπουργό!

Posted via email from brexians posterous

25.8.10

αφιερωμένο στους "Ελληναράδες" και τους "κυνηγούς" των οικονομικών μεταναστών...


The beginning of the 20th century witnessed a dramatic increase in the number of immigrants coming to America's shores. In the century's first decade over 9 million expectant new arrivals - almost three times the number of the previous decade - entered the United States. The majority came from Eastern and Southern Europe. The reason for their coming typically rested on the push of hardships at home - including a lack of economic opportunity, religious discrimination and political persecution - and the pull of the expectation of a better life in the "Promised Land." see "Immigration in the Early 20th Century" >>>.

"Huddled Masses"
New arrivals await on deck as their
ship arrives at Ellis Island, 1902
Those who could not afford first or second class passage were processed through screening centers such as Ellis Island before being allowed to continue their journey. Although many made their way to the agricultural and mining lands of the West, the majority ended up in the urban centers of the East living in self-segregated enclaves and working at menial jobs and often exploited by their employer.

Sadie Frowne was typical of this new wave of immigration. She was thirteen when she arrived in America with her mother. They had left their native Poland after the death of Sadie's father and the failure of the small grocery store that provided them a living. The two made their way to America with the help of Sadie's Aunt Fanny who lived in New York City. Sadie's mother soon died and Sadie was left on her own, first finding a job in what she describes as a "sweatshop" in Manhattan's Garment District and then in the Brownsville section of Brooklyn.

Sadie told her story to a journalist just three years after her arrival in America. It was first published as a newspaper article and later with other autobiographies as a book.

"We saw the big woman with the big spikes on her head."

We begin Sadie's story as she and her mother enter New York Harbor at the end of a twelve-day journey in steerage aboard a steamship:

"We came by steerage on a steamship in a very dark place that smelt dreadfully. There were hundreds of other people packed in with us, men, women and children, and almost all of them were sick. It took us twelve days to cross the sea, and we thought we should die, but at last the voyage was over, and we came up and saw the beautiful bay and the big woman with the spikes on her head and the lamp that is lighted at night in her hand.

Aunt Fanny and her husband met us at the gate of this country and were very good to us, and soon I had a place to live out [Sadie is referring to becoming a live-in domestic servant] while my mother got work in a factory making white goods.

I was only a little over thirteen years of age and a greenhorn, so I received $9 a month and board and lodging, which I thought was doing well. Mother, who, as I have said, was very clever, made $9 a week on white goods, which means all sorts of underclothing, and is high class work.

But mother had a very gay disposition. She liked to go around and see everything, and friends took her about New York at night and she caught a bad cold and coughed and coughed. She really had hasty consumption, but she didn't know it, and I didn't know it, and she tried to keep on working, but it was no use. She had not the strength. Two doctors attended her, but they could do nothing, and at last she died and I was left alone. I had saved money while out at service, but mother's sickness and funeral swept it all away and now I had to begin all over again."

Changing Jobs...

Sadie got a job as a seamstress at a dress factory in Manhattan's Garment District and began to slowly improve her ability to write and speak English. We rejoin her story after she has taken a new job in a factory in the Brownsville section of Brooklyn making ladies underskirts:

"I got a room in the house of some friends who lived near the factory. I pay $1 a week for the room and am allowed to do light housekeeping - that is, cook my meals in it. I get my own breakfast in the morning, just a cup of coffee and a roll, and at noon time I come home to dinner and take a plate of soup and a slice of bread with the lady of the house. My food for a week costs a dollar, just as it did in Allen Street, and I have the rest of my money to do as I like with. I am earning $5.50 a week now [equivalent to approximately $115.00 in today's money] , and will probably get another increase soon.

It isn't piecework in our factory, but one is paid by the amount of work done just the same. So it is like piecework. All the hands get different amounts, some as low as $3.50 and some of the men as high as $16 a week. The factory is in the third story of a brick building. It is in a room twenty feet long and fourteen broad. There are fourteen machines in it. I and the daughter of the people with whom I live work two of these machines. The other operators are all men, some young and some old."

Life in the Sweatshop...

Sadie is attracted to a new man in her life - Henry - but feels that at age sixteen, she is too young to consider marriage:

"Henry has seen me home every night for a long time and makes love to me. He wants me to marry him, but I am not seventeen yet, and I think that is too young. He is only nineteen, so we can wait.

I have been to the fortune teller's three or four times, and she always tells me that though I have had such a lot of trouble I am to be very rich and happy. I believe her because she has told me so many things that have come true.

So I will keep on working in the factory for a time. Of course it is hard, but I would have to work hard even if I was married.

I get up at half-past five o'clock every morning and make myself a cup of coffee on the oil stove. I eat a bit of bread and perhaps some fruit and then go to work. Often I get there soon after six o'clock so as to be in good time, though the factory does not open till seven. I have heard that there is a sort of clock that calls you at the very time you want to get up, but I can't believe that because I don't see how the clock would know.

Residents gather at a vegetable market
on Manhattan's Mulberry Street one of the
immigrant sections of New York City, 1900
At seven o'clock we all sit down to our machines and the boss brings to each one the pile of work that he or she is to finish during the day, what they call in English their 'stint.' This pile is put down beside the machine and as soon as a skirt is done it is laid on the other side of the machine. Sometimes the work is not all finished by six o'clock and then the one who is behind must work overtime. Sometimes one is finished ahead of time and gets away at four or five o'clock, but generally we are not done till six o'clock.

The machines go like mad all day, because the faster you work the more money you get. Sometimes in my haste I get my finger caught and the needle goes right through it. It goes so quick, though, that it does not hurt much. I bind the finger up with a piece of cotton and go on working. We all have accidents like that. Where the needle goes through the nail it makes a sore finger, or where it splinters a bone it does much harm. Sometimes a finger has to come off. Generally, though, one can be cured by a salve.

All the time we are working the boss walks about examining the finished garments and making us do them over again if they are not just right. So we have to be careful as well as swift. But I am getting so good at the work that within a year I will be making $7 a week, and then I can save at least $3.50 a week. I have over $200 saved now.

The machines are all run by foot-power, and at the end of the day one feels so weak that there is a great temptation to lie right down and sleep. But you must go out and get air, and have some pleasure. So instead of lying down I go out, generally with Henry. Sometimes we go to Coney Island, where there are good dancing places, and sometimes we go to Ulmer Park to picnics...

For the last two winters I have been going to night school. I have learned reading, writing and arithmetic. I can read quite well in English now and I look at the newspapers every day. I read English books, too, sometimes."

References:
   Sadie's account appears in: Holt, Hamilton, The Life Stories of Undistinguished Americans as Told by Themselves (1906); Kraut, Alan, The Huddled Masses: The Immigrant in American Society, 1880-1921 (1982); Handlin, Oscar, The Uprooted (1951).

How To Cite This Article:
"Immigrating to America, 1905," EyeWitness to History, www.eyewitnesstohistory.com (2005).

Ετυμολογία
μετανάστης Προφορά
ΔΦΑ : /mɛ.ta.ˈna.stis/
Ουσιαστικό
μετανάστης αρσενικό (θηλυκό: μετανάστρια)
αυτός που μεταναστεύει
εσωτερικός μετανάστης - αυτός που εγκαταλείπει ένα τόπο της χώρας του για να μείνει σε ένα άλλο τόπο στην ίδια χώρα
μετανάστευσε στο Βόλο
εξωτερικός μετανάστης - αυτός που εγκαταλείπει τη χώρα του για να εγκατασταθεί σε μια ξένη χώρα
μετανάστευσε στη Γαλλία
Συνώνυμα
εμιγκρές
Συγγενικές λέξεις
μετανάστευση
μεταναστευτικός
μεταναστεύω

Posted via email from brexians posterous

19.8.10

θα πούμε το ψωμί ψωμάκι!


Τα παιχνίδια κερδοσκοπίας με το ψωμί &
η απελευθέρωση της αγοράς αρτοποιίας
Tο Forum για την Ελλάδα, συνεχίζει με την κατάθεση νέων προτάσεων που θα οδηγήσουν σε ένα σαρωτικό σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με στόχο να βάλουν την αγορά αλλά και την Ελλάδα σε κίνηση. Σε κάθε περίπτωση κεντρική μας προτεραιότητα παραμένει η διαφύλαξη της κοινωνικής ενότητας και αλληλεγγύης έτσι ώστε να μην επιτρέψουμε στην κρίση να οδηγήσει την μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα να στρέφεται κατά της άλλης.
Οι εξελίξεις στην αγορά αρτοποιίας αποτελούν την τρέχουσα περίοδο ένα ιδιαίτερο ευαίσθητο θέμα που αγγίζει όλους τους Έλληνες πολίτες. Είναι αλήθεια πως υπήρξε αύξηση στις διεθνείς τιμές σίτου λόγω των πυρκαγιών στη Ρωσία (περίπου 20% τον τελευταίο μήνα).
Δικαιολογεί όμως η αύξηση αυτή μια αύξηση στην τελική τιμή του ψωμιού;
Αναλύοντας το διάγραμμα τιμών σίτου πενταετίας (ακολουθεί στη σελ. 3) παρατηρούμε πως πριν 2 περίπου χρόνια (τον χειμώνα του 2008) η τιμή του είχε φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ (κοντά στα 450 δολάρια ο μετρικός τόνος).  Την περίοδο 2007-2008, με το πρόσχημα των αυξήσεων των διεθνών τιμών, έγιναν μια σειρά από σημαντικές αυξήσεις της τιμής του ψωμιού, στην Ελλάδα,  οι οποίες ουσιαστικά ουδέποτε αποσύρθηκαν, ακόμη και όταν η διεθνής τιμή σίτου επανήλθε από τα 450 στο 150 δολάρια τον τόνο (3 φορές κάτω)! Συγκεκριμένα η λιανική τιμή ανά κιλό, διαμορφώθηκε από περίπου 0,8 σε 1,6 ευρώ, όπου και σε γενικές γραμμές παραμένει μέχρι σήμερα.
Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται κουβέντα για αύξηση της λιανική τιμής τους ψωμιού.


Στην πραγματικότητα, υπάρχουν και περιθώρια μείωσης των τιμών αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε μια ουσιαστική απελευθέρωση της αγοράς αρτοποιίας. Αντί να ψάχνει μάταια για κερδοσκόπους και άλλα “φαντάσματα” καλόν θα ήταν να συμμαζέψει πρώτα τα του οίκου της. Είναι η ίδια η κυβέρνηση που με τις ενέργειές της και τις (μη) αποφάσεις της εμποδίζει την πτώση των τιμών, θέτοντας φραγμούς στο πραγματικό άνοιγμα της αγοράς αρτοποιίας και την ενίσχυση του ανταγωνισμού στον κλάδο, σύμφωνα μάλιστα και με τις επιταγές της ΕΕ.
Προκαλεί ερωτηματικά, η “επιμονή” της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Οικονομία & Ανταγωνιστικότητας να αποφεύγει την συμμόρφωση με τις σχετικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η πρόσφατη, μάλιστα, τροποποίηση του νόμου 3526/2007 (με το άρθρο 15 του ν. 3853/2010) αποτελεί “μνημείο υπεκφυγής” και τρανή απόδειξη της πολιτικής “ομηρίας” της κυβέρνησης από συντεχνιακές λογικές και συμφέροντα μιας άλλης εποχής.
Η πρόταση του Forum για την Ελλάδα είναι απλή:
  • Άρση κάθε φραγμού και “τεχνητού νομοθετικού εμποδίου” για την άσκηση πάσης φύσεως επιχειρηματικής δραστηριότητας στον χώρο της αρτοποιίας.
  • Ο ρόλος του κράτους να περιορισθεί στον έλεγχο της αγοράς κυρίως σε θέματα που άπτονται των αρχών Υγιεινής και Ασφάλειας Τροφίμων καθώς και Υγιεινής και Ασφάλειας στον χώρο Εργασίας.
Μια τέτοια πολιτική, δεν θα οδηγούσε απλά σε μείωση της τιμής του ψωμιού προς όφελος των καταναλωτών, αλλά θα αύξανε τις επιλογές τους, θα ενίσχυε την αγορά με χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και θα οδηγούσε σε νέες επενδύσεις στον χώρο.
Δεν μπορούμε να ανεχθούμε άλλο τις συντεχνιακές λογικές του χθες. Χρειαζόμαστε, σήμερα, θαρραλέες και τολμηρές πολιτικές που να λαμβάνονται με γνώμονα το συμφέρον όλων των πολιτών και όχι των ολίγων. Χρειαζόμαστε πολιτικές “κοινής λογικής” με σαφή στόχευση στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας και τον εξορθολογισμό των αγορών. Και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί με στρεβλώσεις της αγοράς και “προστατευμένα” επαγγέλματα.
Αθήνα, 19 Αυγούστου 2010
Το forum για την Ελλάδα για την απελευθέρωση της αγοράς αρτοποιίας.
σχόλιο ιστολογίου:
ένα βιντεάκι για να γίνω κατανοητός