Σελίδες

25.8.10

αφιερωμένο στους "Ελληναράδες" και τους "κυνηγούς" των οικονομικών μεταναστών...


The beginning of the 20th century witnessed a dramatic increase in the number of immigrants coming to America's shores. In the century's first decade over 9 million expectant new arrivals - almost three times the number of the previous decade - entered the United States. The majority came from Eastern and Southern Europe. The reason for their coming typically rested on the push of hardships at home - including a lack of economic opportunity, religious discrimination and political persecution - and the pull of the expectation of a better life in the "Promised Land." see "Immigration in the Early 20th Century" >>>.

"Huddled Masses"
New arrivals await on deck as their
ship arrives at Ellis Island, 1902
Those who could not afford first or second class passage were processed through screening centers such as Ellis Island before being allowed to continue their journey. Although many made their way to the agricultural and mining lands of the West, the majority ended up in the urban centers of the East living in self-segregated enclaves and working at menial jobs and often exploited by their employer.

Sadie Frowne was typical of this new wave of immigration. She was thirteen when she arrived in America with her mother. They had left their native Poland after the death of Sadie's father and the failure of the small grocery store that provided them a living. The two made their way to America with the help of Sadie's Aunt Fanny who lived in New York City. Sadie's mother soon died and Sadie was left on her own, first finding a job in what she describes as a "sweatshop" in Manhattan's Garment District and then in the Brownsville section of Brooklyn.

Sadie told her story to a journalist just three years after her arrival in America. It was first published as a newspaper article and later with other autobiographies as a book.

"We saw the big woman with the big spikes on her head."

We begin Sadie's story as she and her mother enter New York Harbor at the end of a twelve-day journey in steerage aboard a steamship:

"We came by steerage on a steamship in a very dark place that smelt dreadfully. There were hundreds of other people packed in with us, men, women and children, and almost all of them were sick. It took us twelve days to cross the sea, and we thought we should die, but at last the voyage was over, and we came up and saw the beautiful bay and the big woman with the spikes on her head and the lamp that is lighted at night in her hand.

Aunt Fanny and her husband met us at the gate of this country and were very good to us, and soon I had a place to live out [Sadie is referring to becoming a live-in domestic servant] while my mother got work in a factory making white goods.

I was only a little over thirteen years of age and a greenhorn, so I received $9 a month and board and lodging, which I thought was doing well. Mother, who, as I have said, was very clever, made $9 a week on white goods, which means all sorts of underclothing, and is high class work.

But mother had a very gay disposition. She liked to go around and see everything, and friends took her about New York at night and she caught a bad cold and coughed and coughed. She really had hasty consumption, but she didn't know it, and I didn't know it, and she tried to keep on working, but it was no use. She had not the strength. Two doctors attended her, but they could do nothing, and at last she died and I was left alone. I had saved money while out at service, but mother's sickness and funeral swept it all away and now I had to begin all over again."

Changing Jobs...

Sadie got a job as a seamstress at a dress factory in Manhattan's Garment District and began to slowly improve her ability to write and speak English. We rejoin her story after she has taken a new job in a factory in the Brownsville section of Brooklyn making ladies underskirts:

"I got a room in the house of some friends who lived near the factory. I pay $1 a week for the room and am allowed to do light housekeeping - that is, cook my meals in it. I get my own breakfast in the morning, just a cup of coffee and a roll, and at noon time I come home to dinner and take a plate of soup and a slice of bread with the lady of the house. My food for a week costs a dollar, just as it did in Allen Street, and I have the rest of my money to do as I like with. I am earning $5.50 a week now [equivalent to approximately $115.00 in today's money] , and will probably get another increase soon.

It isn't piecework in our factory, but one is paid by the amount of work done just the same. So it is like piecework. All the hands get different amounts, some as low as $3.50 and some of the men as high as $16 a week. The factory is in the third story of a brick building. It is in a room twenty feet long and fourteen broad. There are fourteen machines in it. I and the daughter of the people with whom I live work two of these machines. The other operators are all men, some young and some old."

Life in the Sweatshop...

Sadie is attracted to a new man in her life - Henry - but feels that at age sixteen, she is too young to consider marriage:

"Henry has seen me home every night for a long time and makes love to me. He wants me to marry him, but I am not seventeen yet, and I think that is too young. He is only nineteen, so we can wait.

I have been to the fortune teller's three or four times, and she always tells me that though I have had such a lot of trouble I am to be very rich and happy. I believe her because she has told me so many things that have come true.

So I will keep on working in the factory for a time. Of course it is hard, but I would have to work hard even if I was married.

I get up at half-past five o'clock every morning and make myself a cup of coffee on the oil stove. I eat a bit of bread and perhaps some fruit and then go to work. Often I get there soon after six o'clock so as to be in good time, though the factory does not open till seven. I have heard that there is a sort of clock that calls you at the very time you want to get up, but I can't believe that because I don't see how the clock would know.

Residents gather at a vegetable market
on Manhattan's Mulberry Street one of the
immigrant sections of New York City, 1900
At seven o'clock we all sit down to our machines and the boss brings to each one the pile of work that he or she is to finish during the day, what they call in English their 'stint.' This pile is put down beside the machine and as soon as a skirt is done it is laid on the other side of the machine. Sometimes the work is not all finished by six o'clock and then the one who is behind must work overtime. Sometimes one is finished ahead of time and gets away at four or five o'clock, but generally we are not done till six o'clock.

The machines go like mad all day, because the faster you work the more money you get. Sometimes in my haste I get my finger caught and the needle goes right through it. It goes so quick, though, that it does not hurt much. I bind the finger up with a piece of cotton and go on working. We all have accidents like that. Where the needle goes through the nail it makes a sore finger, or where it splinters a bone it does much harm. Sometimes a finger has to come off. Generally, though, one can be cured by a salve.

All the time we are working the boss walks about examining the finished garments and making us do them over again if they are not just right. So we have to be careful as well as swift. But I am getting so good at the work that within a year I will be making $7 a week, and then I can save at least $3.50 a week. I have over $200 saved now.

The machines are all run by foot-power, and at the end of the day one feels so weak that there is a great temptation to lie right down and sleep. But you must go out and get air, and have some pleasure. So instead of lying down I go out, generally with Henry. Sometimes we go to Coney Island, where there are good dancing places, and sometimes we go to Ulmer Park to picnics...

For the last two winters I have been going to night school. I have learned reading, writing and arithmetic. I can read quite well in English now and I look at the newspapers every day. I read English books, too, sometimes."

References:
   Sadie's account appears in: Holt, Hamilton, The Life Stories of Undistinguished Americans as Told by Themselves (1906); Kraut, Alan, The Huddled Masses: The Immigrant in American Society, 1880-1921 (1982); Handlin, Oscar, The Uprooted (1951).

How To Cite This Article:
"Immigrating to America, 1905," EyeWitness to History, www.eyewitnesstohistory.com (2005).

Ετυμολογία
μετανάστης Προφορά
ΔΦΑ : /mɛ.ta.ˈna.stis/
Ουσιαστικό
μετανάστης αρσενικό (θηλυκό: μετανάστρια)
αυτός που μεταναστεύει
εσωτερικός μετανάστης - αυτός που εγκαταλείπει ένα τόπο της χώρας του για να μείνει σε ένα άλλο τόπο στην ίδια χώρα
μετανάστευσε στο Βόλο
εξωτερικός μετανάστης - αυτός που εγκαταλείπει τη χώρα του για να εγκατασταθεί σε μια ξένη χώρα
μετανάστευσε στη Γαλλία
Συνώνυμα
εμιγκρές
Συγγενικές λέξεις
μετανάστευση
μεταναστευτικός
μεταναστεύω

Posted via email from brexians posterous

19.8.10

θα πούμε το ψωμί ψωμάκι!


Τα παιχνίδια κερδοσκοπίας με το ψωμί &
η απελευθέρωση της αγοράς αρτοποιίας
Tο Forum για την Ελλάδα, συνεχίζει με την κατάθεση νέων προτάσεων που θα οδηγήσουν σε ένα σαρωτικό σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με στόχο να βάλουν την αγορά αλλά και την Ελλάδα σε κίνηση. Σε κάθε περίπτωση κεντρική μας προτεραιότητα παραμένει η διαφύλαξη της κοινωνικής ενότητας και αλληλεγγύης έτσι ώστε να μην επιτρέψουμε στην κρίση να οδηγήσει την μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα να στρέφεται κατά της άλλης.
Οι εξελίξεις στην αγορά αρτοποιίας αποτελούν την τρέχουσα περίοδο ένα ιδιαίτερο ευαίσθητο θέμα που αγγίζει όλους τους Έλληνες πολίτες. Είναι αλήθεια πως υπήρξε αύξηση στις διεθνείς τιμές σίτου λόγω των πυρκαγιών στη Ρωσία (περίπου 20% τον τελευταίο μήνα).
Δικαιολογεί όμως η αύξηση αυτή μια αύξηση στην τελική τιμή του ψωμιού;
Αναλύοντας το διάγραμμα τιμών σίτου πενταετίας (ακολουθεί στη σελ. 3) παρατηρούμε πως πριν 2 περίπου χρόνια (τον χειμώνα του 2008) η τιμή του είχε φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ (κοντά στα 450 δολάρια ο μετρικός τόνος).  Την περίοδο 2007-2008, με το πρόσχημα των αυξήσεων των διεθνών τιμών, έγιναν μια σειρά από σημαντικές αυξήσεις της τιμής του ψωμιού, στην Ελλάδα,  οι οποίες ουσιαστικά ουδέποτε αποσύρθηκαν, ακόμη και όταν η διεθνής τιμή σίτου επανήλθε από τα 450 στο 150 δολάρια τον τόνο (3 φορές κάτω)! Συγκεκριμένα η λιανική τιμή ανά κιλό, διαμορφώθηκε από περίπου 0,8 σε 1,6 ευρώ, όπου και σε γενικές γραμμές παραμένει μέχρι σήμερα.
Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται κουβέντα για αύξηση της λιανική τιμής τους ψωμιού.


Στην πραγματικότητα, υπάρχουν και περιθώρια μείωσης των τιμών αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε μια ουσιαστική απελευθέρωση της αγοράς αρτοποιίας. Αντί να ψάχνει μάταια για κερδοσκόπους και άλλα “φαντάσματα” καλόν θα ήταν να συμμαζέψει πρώτα τα του οίκου της. Είναι η ίδια η κυβέρνηση που με τις ενέργειές της και τις (μη) αποφάσεις της εμποδίζει την πτώση των τιμών, θέτοντας φραγμούς στο πραγματικό άνοιγμα της αγοράς αρτοποιίας και την ενίσχυση του ανταγωνισμού στον κλάδο, σύμφωνα μάλιστα και με τις επιταγές της ΕΕ.
Προκαλεί ερωτηματικά, η “επιμονή” της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Οικονομία & Ανταγωνιστικότητας να αποφεύγει την συμμόρφωση με τις σχετικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η πρόσφατη, μάλιστα, τροποποίηση του νόμου 3526/2007 (με το άρθρο 15 του ν. 3853/2010) αποτελεί “μνημείο υπεκφυγής” και τρανή απόδειξη της πολιτικής “ομηρίας” της κυβέρνησης από συντεχνιακές λογικές και συμφέροντα μιας άλλης εποχής.
Η πρόταση του Forum για την Ελλάδα είναι απλή:
  • Άρση κάθε φραγμού και “τεχνητού νομοθετικού εμποδίου” για την άσκηση πάσης φύσεως επιχειρηματικής δραστηριότητας στον χώρο της αρτοποιίας.
  • Ο ρόλος του κράτους να περιορισθεί στον έλεγχο της αγοράς κυρίως σε θέματα που άπτονται των αρχών Υγιεινής και Ασφάλειας Τροφίμων καθώς και Υγιεινής και Ασφάλειας στον χώρο Εργασίας.
Μια τέτοια πολιτική, δεν θα οδηγούσε απλά σε μείωση της τιμής του ψωμιού προς όφελος των καταναλωτών, αλλά θα αύξανε τις επιλογές τους, θα ενίσχυε την αγορά με χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και θα οδηγούσε σε νέες επενδύσεις στον χώρο.
Δεν μπορούμε να ανεχθούμε άλλο τις συντεχνιακές λογικές του χθες. Χρειαζόμαστε, σήμερα, θαρραλέες και τολμηρές πολιτικές που να λαμβάνονται με γνώμονα το συμφέρον όλων των πολιτών και όχι των ολίγων. Χρειαζόμαστε πολιτικές “κοινής λογικής” με σαφή στόχευση στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας και τον εξορθολογισμό των αγορών. Και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί με στρεβλώσεις της αγοράς και “προστατευμένα” επαγγέλματα.
Αθήνα, 19 Αυγούστου 2010
Το forum για την Ελλάδα για την απελευθέρωση της αγοράς αρτοποιίας.
σχόλιο ιστολογίου:
ένα βιντεάκι για να γίνω κατανοητός





    14.8.10

    Northern lights! (Aurora borealis)

    Last week's northern lights—which lasted a few days—were products of a large burst of plasma, or charged gas, from the sun known as a coronal mass ejection. A NASA orbiter called the Solar Dynamics Observatory saw last Sunday's eruption, which was aimed directly at Earth and sparked predictions of a shimmering sky show.

    Now it seems aurora fans may be in for another treat: A solar flare spotted Saturday by NASA's Solar and Heliospheric Observatory was even more powerful than the previous eruption. Although this time the bulk of the plasma burst isn't aimed right at Earth, scientists say it could still trigger another round of colorful auroras.

    source and more info: http://news.nationalgeographic.com/news/2010/08/photogalleries/100810-northern-lights-solar-cme-aurora-borealis-pictures/

    Posted via email from brexians posterous

    8.8.10

    “Ανίερες συγχωνεύσεις…”



    Από την πρώτη στιγμή, όσοι παρακολουθούμε τη πορεία της Κυβέρνησης γύρω από τα θέματα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις και τις επιλογές της:
    η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση έπρεπε να κατεδαφιστεί!
    Για να ανοίξει ο δρόμος για τη μεγαλύτερη αναγκαστική αναδιανομή πλούτου, σε βάρος της προστασίας των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.  
    Σήμερα, η Κυβέρνηση προχωρά ένα βήμα πιο πέρα: ανακοίνωσε τη συγχώνευση του ΑΜΚΑ (της εταιρείας ΗΔΙΚΑ ΑΕ που το εκδίδει και διατηρεί) με την Κοινωνία της Πληροφορίας ΑΕ.
    Πρόκειται για την πιο πονηρή από όλες τις πράξεις της.
    Παραδίδει σε ιδιωτικά συμφέροντα το δημόσιο αγαθό των προσωπικών δεδομένων των Ελλήνων ασφαλισμένων και συνταξιούχων.
    Με ποια λογική μια εταιρεία (που δεν αποτελείται από δημόσιους λειτουργούς) όπως η ΚτΠ ΑΕ αναλαμβάνει ολόκληρη την υποδομή πληροφορικής της Κοινωνικής Ασφάλισης;
     
    Με ποια λογική εκχωρούνται τα προγράμματα έκδοσης των συντάξεων στο υπουργείο Οικονομικών;
    Τι πρόκειται να συμβεί και απαιτείται ένας τέτοιος εναγκαλισμός;
    Η δήθεν συγχώνευση θα σηματοδοτήσει το χάος στην υποστήριξη συντάξεων και παροχών.
    Δύο διαφορετικές εταιρείες με άλλη κουλτούρα συγχωνεύονται:
    η μια κάνει
     διαχείρηση έργων (project management), ενώ η άλλη είναι φύλακας των προσωπικών δεδομένων ασφαλισμένων και συνταξιούχων στην Ελλάδα.
    Η μια ασχολείται με την ανάπτυξη πληροφοριακών συστημάτων με δυστυχώς όχι μεγάλη επιτυχία, η άλλη διαχειρίζεται διαδικασίες και συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης.
    Δεν πρόκειται για μια απλή συγχώνευση. Είναι η πλήρης εκχώρηση στοιχείων των Ελλήνων πολιτών σε θολά συμφέροντα.
    Συμφέροντα προς τα οποία όπως φαίνεται ξεπληρώνει
      έτσι τα γραμμάτια του το ΠΑΣΟΚ.
    Οι μάσκες έπεσαν!
    Αυτή η συγχώνευση αποτελεί μεγάλο σκάνδαλο της Κυβέρνησης στο χώρο της Ασφάλισης.
    Θα πρέπει να εξηγήσει η Κυβέρνηση πως μπορεί να συγχωνευθεί μια εταιρεία διαχείρησης έργων πανελλαδικής εμβέλειας πολλαπλών υπουργείων (ΚτΠ), με μια εταιρεία ανάπτυξης και υποστήριξης εφαρμογών για την κοινωνική ασφάλιση (ΗΔΙΚΑ), αφού είναι προφανής η επικάλυψη αναπτυξιακών στρατηγικών και αρμοδιοτήτων.
    Ποια θα είναι η επικρατούσα στρατηγική για τις εφαρμογές που υποστηρίζει και αναπτύσει η ΗΔΙΚΑ;
    Μήπως η έλλειψη στρατηγικής αυτού του παράδοξου εγχειρήματος, αποβλέπει στην προκύρηξη των έργων με δήθεν ανοικτές διαβουλεύσεις (
    opengov) και τελικά στην εκχώρησή της διαχείρησης των εφαρμογών και δεδομένων της Κοινωνικής Ασφάλισης σε ιδιωτικές εταιρείες.
    Τονίζεται ιδιαίτερα η ανησυχία όλων, για το μέλλον των δεδομένων που συντηρεί και διαχειρίζεται η ΗΔΙΚΑ που αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού. 
    Όπως η Ασφαλιστική Ιστορία του ΙΚΑ, του ΟΓΑ, του ΟΑΕΕ και των μικρότερων λοιπών  ταμείων, η Μισθοδοτική Ιστορία των Οργανισμών (ΙΚΑ 25.000 μισθωτοί) και Νοσοκομείων (90 Νοσοκομείων και 107 Κέντρων Υγείας) και το Εθνικό Μητρώο ΑΜΚΑ (11 εκατομυρίων πολιτών).
    Θα πρέπει να αναλυθεί απαραίτητα το Νομικό Πλαίσιο της συγχώνευσης καθώς και το μοντέλο αναδιοργάνωσης που θα επιλεγεί, αφού υπάρχει χάσμα κουλτούρας και πλαισίου λειτουργίας του εμπλεκόμενου προσωπικού των εταιρειών (ΗΔΙΚΑ 450 άτομα, ΚτΠ 80 άτομα, ΨΕ 15 άτομα) με ανισοβαρείς αντικειμενικές λειτουργίες.
    Σήμερα ο Ελληνικός Λαός αντιλαμβάνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρα ποιές πολιτικές, ίδρυσαν και επαύξησαν το κοινωνικό κράτος δημιουργώντας τη σφαίρα του δημόσιου συμφέροντος,κύριο στοιχείο της οποίας υπήρξε η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.
    Και γνωρίζει το ίδιο καλά ποια παράταξη οδηγεί αυτό το κοινωνικό κράτους σε εξαφάνιση, επιτάσσοντας το δημόσιο συμφέρον σε όφελος των δικών της επιδιώξεων.
    Η ύβρις είναι το πρώτο στοιχείο της τραγωδίας.
    Η κάθαρση το τελευταίο της.

    Captured: America in Color from 1939-1943 – Plog Photo Blog